کافه تنهایی

داستان های عجیبی دارند؛

بیشترشان تعصبِ خاصی به همان میز دارند؛

جایی که در یک بعدازظهرِ عاشقانه؛

حتماً تنها آنجا نبوده اند...

این آدمها؛

از یک جایی به بعد؛

ترجیحشان همین است؛

که تنهایی به کافر بروند؛

دور همان میز بنشینند؛

و در خیالِ همان بعدازظهر غَلت بزنند؛

بی آنکه کسی همراهیشان کنند...

همه آدمهایی که تنها به کافه آمده اند؛

تنها نیآمده اند...